Tomas Hardi (Thomas Hardy, 1840–1928), engleski pesnik, romansijer i pripovedač, romantizmom nadahnuti realist u tradiciji Džordža Eliota, deklarisani poeta kome nisu stihovi doneli slavu, već monumentalna prozna dela, među kojima su najpoznatija romani „Daleko od razuzdane gomile” (1874), „Tes od D’Urbervilovih” (1891) i „Neznani Džud” (1895), dvaput je bio nominovan za Nobelovu nagradu za književnost (1910, 1921).

Nakon studija u Londonu, neko vreme je radio kao pomoćni arhitekta. Većinu života proveo je u pokrajini Dorsetširu, na jugozapadu Engleske (Veseks u njegovim romanima). Od 1874. se posvetio književnosti. Već od svojih prvih intelektualnih interesovanja (kada je proučavao svet helenske tragedije), bio je zaokupljen problemima sudbine i slučaja u ljudskom životu. Veliku pažnju je posvećivao ženi kao zagonetnom, nepredvidljivom otelotvorenju osnovnih načela prirode. Kao slikar engleskog sela i varošice, izrazito je kritično pisao o društvu viktorijanskog doba, a ponajviše o propadanju ruralnih slojeva stanovništva. Opisivao je prirodu i ljudske naravi svog zavičaja. Zbog specifičnog realizma i ambijentalne plastičnosti njegovog izraza bio je smatran najboljim engleskim piscem svog doba, „poslednjim velikim viktorijancem”. U romanima je razvio svojevrsnu metafiziku strasti, u kojoj pojedinac uvek gubi u sukobu sa svetom. Uprkos liričnosti njegovih opisa i zastupljenosti humorističkih likova u njegovom delu, njegov opšti stav je pesimističan: ljudi su proizvodi nasleđa i sredine, kojima tragično podležu. Time što mu dela zastupaju tragično-fatalistički svetonazor i zbog slobodoumnog stava prema ljubavi, braku i društvenim odnosima, često je dolazio u sukob sa savremenom kritikom i društvenim konvencijama.