Život Lusije Berlin (Lucia Berlin, 1936–2004) bio je jednako raskošan, težak, intenzivan i neponovljiv koliko i njena književnost.

Rođena na Aljasci, veći deo detinjstva provela je po rudarskim kampovima u Ajdahu, Kentakiju i Montani, prateći sa porodicom oca na njegovim radnim mestima. Tokom Drugog svetskog rata obitava s majkom i sestrom u El Pasu, majčinom rodnom gradu, da bi, po očevom povratku iz vojne službe, nakratko vodila udoban i privilegovan belački život u Santjagu u Čileu. Slede, uz studiranje i magistraturu, tri propala braka, četvorica sinova, seljenja u Albukerki, Njujork – onaj u kojem, u njeno vreme, prvi put izlaže Rotko, a u klubu „Fajv spot”prvi put nastupa Ornet Kolman – potom i život u seocetu u Meksiku, te u Berkliju, Ouklandu i Meksiko Sitiju. Za sve to vreme izdržavala je sinove mahom samostalno, radeći kao nastavnica u srednjoj školi, čistačica, medicinska sestra, službenica na bolničkom šalteru, operaterka na bolničkoj telefonskoj centrali, boreći se pri tom sa svakodnevnim životnim problemima samohrane majke i izrazito osetljive osobe.

Poslednjih desetak godina života predavala je na Univerzitetu u Koloradu – najpre kao gostujući pisac, a potom i kao vanredni profesor. Pisala je sporadično, ali briljantno, za sobom ostavivši 76 pripovedaka – britkih, pregnantnih, pronicljivih, beskompromisno iskrenih, mučnih, duhovitih, i nadasve saosećajnih. Za života je objavila zbirke „Žudnja za domom”(1991), „Zbogom”(1993), „Tamo gde sam sad”(1999). Počela je da objavljuje sa dvadeset četiri godine u časopisu Sola Beloua „Plemeniti divljak”i „Novi štrand”. Potonje priče pojavile su joj se u publikacijama „Atlantik Mantli”i „Nova američka književnost”, kao i u brojnim manjim časopisima. Za priču „Moj džokej”1985. je ovenčana Nagradom „Džek London”za kratku prozu, a za zbirku „Žudnja za domom”dobila je Američku književnu nagradu 1991.