Endre Adi (Endre Ady, 1877–1919), pesnik, novinar i pripovedač, najznačajnija je i najliberalnija ličnost modernog mađarskog pesništva. Mnogi ga smatraju najvećim mađarskim pesnikom svoje generacije i 20. veka, kao i jednim od najvećih mađarskih lirskih genija.
Adi je potomak stare erdeljske plemićke porodice. Pohađao je Kalvinističku školu u Zilahu (danas Zulau, Rumunija). Godine 1896. objavio je svoje prve pesničke radove u zilahskim novinama Silađi.
Upisavši pravo na Debrecenskom univerzitetu, ubrzo napušta studije da bi se bavio novinarstvom. Svoje prve pesme objavljuje u zbirci Pesme 1899. Nedugo potom, seli se u Nađvarad (današnju Oradeu, ili Veliki Varadin, Rumunija), grad sa bogatim kulturnim životom. U člancima napisanim 1902. za lokalne novine Nađvardski, Adi posvećuje veliku pažnju društvenim prilikama svog vremena.
Godine 1904. preselio se u Budimpeštu i započeo rad u Budimpeštanskom žurnalu, gde je objavio više od 500 članaka i mnogobrojne pesme. Ubrzo postaje i član radikalne političke grupe Dvadeseti vek.
Godine 1906. objavio je treću knjigu poezije, Nove pesme, koja predstavlja rađanje moderne mađarske poezije i kamen temeljac moderne mađarske književnosti. Njegova četvrta zbirka, Krv i zlato, donela mu je pravi uspeh i pohvale kritičara.
Bio je urednik i vodeća ličnost Zapada, važnog mađarskog književnog časopisa. Takođe je pisao političke članke za druge časopise, kritikujući ondašnje političke prilike. Jedan je od osnivača književne grupe A Holnap (Sutra).
Iako je od 1909. godine bio narušenog zdravlja (prvenstveno zbog sifilisa), u narednoj deceniji objavio je dvanaest književnih dela. Poslednju knjigu poezije objavio je 1918. Smrtno bolestan napisao je svoju poslednju pesmu Pozdrav pobedniku. Izabran je za predsednika Akademije Verešmarti, ali zbog lošeg zdravstvenog stanja nije mogao da održi počasni govor.
Umro je u Budimpešti 27. januara 1919.